KAD ĐAVOLU PRODAŠ DUŠU: “Da je živ Sidran bi imao svoj originalni komentar ovog Kusturicinog salto mortala”

Godinama službujući na beogradskom Dvoru, najprije kod Miloševića, potom u mandatu Vojislava Koštunice, a posljednjih godina kao podanik Aleksandra Vučića, Kusturica je dobio sve što je želio…

 

 

 

Piše: Gojko BERIĆ (Oslobođenje)

 

 

Sarajevski mediji se više baš i ne pale na Emira Kusturicu. Njihov višegodišnji hladni rat obostrano je potrošen i izgubio svaki smisao pošto je Sarajevo reklo svoje, a Kusturica svoje. Osim toga, Sarajevo danas ima mnogo ozbiljnijih briga, a ima ih i Kusturica. Koliko sam u ova dva dana mogao razabrati, stanovnici glavnog rada Bosne i Hercegovine više su zaokupljeni Trumpovim govorom na njegovoj predsjedničkoj inauguraciji, nego bilo čime drugim, uključujući stalni rast cijena u marketima i na pijacama. Većina njih malo šta je razumjela od Trumpovog obraćanja, ali sluti da će “biti svašta”. Tu temu prepuštam raznim analitičarima, kojih ima više nego baba gatara i nikada se neće javno izviniti za svoje promašene procjene. Ja se ovog puta držim najnovije epizode u slučaju Kusturica, jer ona ima prastaro, univerzalno značenje. Naime, ovih dana se desilo nešto posve neočekivano – Kusturica je javno napao predsjednika Srbije Aleksandra Vučića i time prešao crvenu liniju svog podaničkog odnosa sa režimom. “Kusturica udario na Vučića”, glasio je dežurni naslov u beogradskim tabloidima, što je, kako primjećuje Svetislav Basara, jedan od najpopularnijih živih srpskih pisaca, ravno vijesti naslovljenoj “Čovek ujeo psa”. Jer, nije Kusto bilo ko, neki tamo bjegunac od rata u Bosni, već najznačajniji sarajevski i bošnjački “odmetnik”. Mnogi mu ni danas ne mogu oprostiti što je pristao da bude srpski “Nemanja nacionale” i time se praktično odrekao svoje domovine i svoga naroda.

 

 

Godinama službujući na beogradskom Dvoru, najprije kod Miloševića, potom u mandatu Vojislava Koštunice, a posljednjih godina kao podanik Aleksandra Vučića, Kusturica je dobio sve što je želio – od para za snimanje filma “Underground”, do tapija na lokacije na kojima je podigao svoje zadužbine Andrićgrad i ekološko selo Mećavnik na Mokroj gori. Bio je prvi govornik na velikom mitingu u Beogradu, u Vučićevoj kampanji “Kosovo je Srbija”. U međuvremenu se u njegovim odnosima sa Dvorom nešto bitno promijenilo. Krajem prošle godine režiser se javno usprotivio kopanju litijuma u Jadru, što je izazvalo burne reakcije vlasti i režimskih tabloida, da bi nešto kasnije, gostujući na televiziji Sputnjik, instaliranoj u Srbiji, u emisiji “Kadija te tuži, kadija ti sudi” optužio Vučića da je posljednjih deset godina okupio oko sebe intelektualne klovnove. Ujesti Vučića, i to ne jednom, već dvaput, to se ne prašta. Dvor je aktivirao detonatore osvete, o čemu je Kusturica u pomenutoj emisiji rekao: “Velika nevolja u mom ličnom primjeru kao građanina Srbije bila je nakon mog protivljenja kopanju litijuma. Neka famozna organizacija objavila je moj nadgrobni spomenik, označivši 2027. kao godinu moje smrti. Tužilaštvo nije reagovalo, a ni Vučić, što ne znači da je on umiješan, ali njegovo ćutanje sve govori.” U sukob se umiješala i uprava Andrićgrada saopštenjem u kojem, između ostalog, stoji: “Podrška onima koji kažu da je u Srebrenici bilo genocida i onima koji nas nazivaju stokom Sv. Save je samo lični stav profesora Kusturice.”

 

 

Da je živ, Abdulah Sidran bi imao svoj, originalni komentar ovog Kusturicinog salto mortala. Niko njih dvojicu ne poznaje tako dobro kao što su oni poznavali jedan drugoga. Sidran i Kusturica su decenijama živjeli u svom političkom razlazu, nekoj vrsti zavade, ali je njihova veza bila neraskidiva, jer je potekla iz čiste umjetnosti, a ne iz pukog kafanskog druženja. Kusturica je krajem oktobra 2009. gostovao na tadašnjem OBN-u, u Teleringu Mate Đakovića, i tom prilikom izjavio: “Avdo Sidran je jedan od stubova moga života. On je najbolji pisac filmskih dijaloga koga sam ikada sreo.” To je bio Kusturicin dug scenaristi “Oca na službenom putu” i “Sjećaš li se Dolly Bell”, filmova koji su režiseru donijeli Zlatnu palmu u Cannesu i Zlatnog lava u Veneciji. Beogradski magazin Nedeljnik je u broju od 22. septembra 2022. objavio “životni intervju” sa Sidranom, u kojem pjesnik govori i o Kusturici: “Ta osoba je jedan od najtragičnijih likova među svim našim eksjugoslavenskim stvaraocima i kulturnim poslenicima. U Sarajevu je, među narodom, kreirana jedna prekrasna urbana legenda. Naš Emir Kusturica je, prema toj priči poginuo gore na Zlatištu. I mi, njegovi prijatelji, kako kazuje ta legenda, redovno idemo na mjesto pogibije, na granici između entiteta, na poklonjenje. Poginuo je kao komandant diverzantskog odreda Felini. A da ono što se tamo, u Beogradu, pojavilo kao taj naš poginuli Sarajlija, da je to Milošević poslao ljude na teren da pronađu nekoga ko liči na stvarnog Emira K. I oni negdje u Šumadiji našli nekog Panteliju, stvarno isti, kao kloniran…” Išao je Sidran i na Mećavnik u goste Kusti. O tome je pričao: “Ja dolazim, a Kusto pripremio TV ekipu da zabilježi naš susret. A on me, dok se pozdravljamo, pita: ‘Hoćemo li se triput poljubiti?’ A ja mu odgovaram: ‘Mnogo je i dvaput.’”

 

 

Ali, njihova priča je završena. Ostala je samo drevna izreka o tome da nije preporučljivo saditi tikve sa đavolom. Kad đavolu prodaš dušu, čeka te neslavan kraj. Teško da se i Kusturica može nadati nečemu boljem. To što sada vuče gubitničke karte, možda govori da je namirisao promjenu vlasti u Srbiji, a time i svog novog gazdu na Dvoru u Beogradu.

 

 

 

(SB)

(212)

KAD ĐAVOLU PRODAŠ DUŠU: “Da je živ Sidran bi imao svoj originalni komentar ovog Kusturicinog salto mortala”

| Kolumne, Slider, Vijesti |
About The Author
-